Reisdag Sognefjord-Tau / Preikestolen

Gisteren hebben we onze vakantieplek aan de Sognefjord verlaten om door te rijden naar de buurt van Stavanger. Een rit van 450km. Even ter herinnering: de Noorse afstanden zijn niet dezelfde als die in België, later hier meer over…

Na een aantal kilometer moeten we afremmen omdat een paar schapen nog even afscheid van ons wilden komen nemen en op de weg stonden. Een beetje verderop kruisen ons twee atletes op een soort ‘roller-skis’: misschien waren die aan het trainen voor het langlaufen, Noren blijken heel goed te zijn in deze discipline. En nog wat verder kropen Kees en co met een camper de baan op waardoor we ettelijke kilometers aan een slakkengangetje vorderden. Gelukkig kwamen twee spectaculaire watervallen op ons pad alwaar Kees en co hun camper aan de kant gooiden en wij weer vrije baan hadden.

Bijna in Tau aangekomen (na 9u rijden!! over 450 km dus) haalt een Noor ons in om even verderop midden de baan te stoppen. Een lookalike van professor Gobelijn wipt uit de wagen met zijn fototoestel en komt naar onze auto toe gehuppeld. Hij roept: ‘You’re from Belgian! Please can i take a picture of you’re licenceplate, it’s my hobby, i collect foreign numberplates!’ Papa is nog aan het bekomen van de verschijning als de vreemde man al achteraan onze auto staat en ‘klik’, een foto neemt en dan dolgelukkig weer in zijn auto hopt. We kijken elkaar aan en zeggen ‘Wat was dat?!.

Na een tijdrovende weg, 2 veerboten en 60 tunnels (waarvan 2 met een rond punt in de tunnel) komen we eindelijk aan in het hotel.

Na het raadplegen van het weerbericht besluiten we om de Prekestolen bij zonsopgang tegemoet te klimmen. Zo gezegd, zo gedaan: om 4u15 staan we op, springen in onze kleren en gaan op pad. De parking is op een halfuurtje rijden van het hotel en ligt er als we aankomen bijna verlaten bij. Toch zijn er ons nog anderen voor. We nemen een stevig ontbijt en vatten de beklimming aan. Het is zeer rustig op het pad, zalig. Liesbet en Brecht joggen naar boven en mama sjokt achter. Tijdens de klim zien we de zon langzaam opgaan en dat op zich is al zo’n vroege wandeling waard. Maar boven gekomen wordt onze morgenstond pas echt beloond: een prachtig zicht op de fjord onder ons, badend in de ochtendzon. We durven het aan om op de buik te gaan liggen en over de rand te kijken: we staren in een duizelingwekkende diepte.  We nemen een paar kiekjes en genieten dan extra lang van het ongelooflijke panorama. Het valt alweer op hoeveel er met een hond naar boven zijn gekomen, zelfs een jonge golden retriever heeft de tocht met zijn baasjes voltooid: straf!

We zouden hier nog lang kunnen blijven zitten, maar de opkomende bewolking maakt het kouder en we besluiten terug af te dalen. Onderweg komen horden toeristen de berg opgekropen. Nog een voordeel van het extra vroege bezoek: je bent ‘de massa’ voor. Het lijkt wel alsof er ganse busladingen in  groep naar omhoog trekt, van alle soort nationaliteiten, sommige in T-shirt en/of turnpantoffels… Terug beneden wacht ons een vreemd schouwspel: de golden retriever die we op de top zagen, wordt door zijn baasjes gestretcht: echt waar! Zijn baasje legt hem op de rug en neemt dan 1 voor 1 zijn poten vast en stretcht hem, net zoals bij een coureur of voetballer. De hond geniet er duidelijk van. Even bij Jolie proberen als we thuis zijn :) ?

Wanneer we terugrijden naar het hotel, passeren we de werf van de nieuwe tunnel onder de zee tussen Tau en Stavanger die de veerboot op termijn zal vervangen: 20 km lang, 290 meter onder de zeespiegel. Maar zolang die er nog niet is, dien je de boot te nemen om naar Stavanger te gaan, iets wat we morgen dus ook zullen doen.

Hier eindigt onze blog: morgenavond nemen we de nachtboot naar Denemarken en daarop is er wel internet, maar pe-per-duur (= maritiem netwerk). We kunnen weldra terug ‘live’ ons wedervaren van deze reis vertellen, gestaafd met een hele hoop foto’s - :).